Yorgun kalbim.... Şiiri - Luna Mira

Bazen düşünüyorum… Kaç defa haksız yere suçlandım, kaç defa anlatmaya çalışıp yine de anlaşılmadım. Ne zaman geçmişimi kapatmak istesem önüme serdiler. Ne zaman nefes almak istesem üzerime geldiler. Ve sonunda ben sustum. Çünkü susmak, anlaşılmamaktan daha az acıtıyordu. Ama bu suskunluk içimde büyüyen bir çığlığa dönüştü. Geceleri yastığa sessizce dökülen gözyaşlarım oldu. Kimse görmedi, kimse bilmedi.

İçimdeki masum çocuk o kadar yoruldu ki… Defalarca kez kendini savunmaya çalıştı, defalarca kez inanılmayı bekledi ama olmadı. Arkasından atılan iftiraları sineye çekti, yüreğine gömdü. Bir gün biri çıkıp da “Ben sana inanıyorum” desin diye bekledi. Ama o cümle hiç gelmedi. Ve ben, kendime anlatmaktan yorulduğum kadar, başkalarına anlatmaktan da vazgeçtim.

Artık hiçbir şeyin değişmeyeceğine inanıyordum. Kırgınlığım, boşluğa karışmış hayallerim, yorgun kalbimle kabullenmiştim hayatı. Ta ki o an gelene kadar… Ta ki ellerimi tutup “Yanındayım” diyen o sese rastlayana kadar.

O anda anladım ki; ev, dört duvarın içinde değilmiş. Ev, insanın kalbini sakladığı, gözyaşını gizlemesine gerek kalmadığı, yargılanmadan sevildiği yerdeymiş. Ve ben ilk defa evimi buldum. Onun gözlerinde huzur, sözlerinde güven, ellerinde sığınak vardı.

Ben yıllarca güçlü görünmeye çalıştım. Her şeyi tek başıma halletmeye çalıştım. Olmadığında sessizce köşeme çekildim. Ama insan, bir noktada sadece anlaşılmak istiyor. Ve ben ilk kez anlaşıldığımı hissettim. İlk kez biri bana, geçmişimden bağımsız, olduğum halimle kucak açtı. İlk kez biri, içimdeki o yorgun çocuğu susturmayı değil, şefkatle sarmayı bildi.

Şimdi geriye dönüp bakınca, kaderin aslında bana bir şey anlatmaya çalıştığını görüyorum. Belki de bütün o acılar, bütün o haksızlıklar beni bu ana hazırlıyordu. Çünkü kader gayrete âşıktır. Ben pes etmedim, yıkılmadım. Ve sonunda hayat bana, anlayan, sarmalayan, şifa olan birini gönderdi.

İçimde hâlâ yaralar var, evet. Ama artık yalnız değilim. Artık biliyorum ki mutluluk, en çok hak edenin kapısını çalıyor. Ve ben yıllarca ağlayan, kırılan, yorulan kalbimle bugün ilk defa gerçekten gülümseyebiliyorum.