Yorgun Herifler Şiiri - Arif Vefik Çınar

YORGUN HERİFLER

Koltuk altında ezilmiş bir paket,
Ya da elde poşet.
Gömlek buruşuk,omuzda ceket.
Dal uçlarından yükselirken günün son gölgesi
Yorgun heriflerde. başlar
Eve dönme hevesi...

Biri kasketli,
Öbürü ayakkabısının ardına basmıştır.
Birisi türkü tutturmuş
Diğeri, son sigarasını yakmıştır.
Emektir,alın teridir,helâldir lokmaları
Üç beş kuruş da olsa; bütün kazançları.
Kiminin saçları dağınık,
Kiminin halâ katlıdır paçaları.
Döner evine yorgun herifler
Akşam zamanları...

Karşılar onları önce
Çamaşır asılı evler, yemek kokuları
Çığlık çığlığa koşan çocuk sesleri.
Döner evine yorgun herifler
Akşam üzerleri.
Kiminin babası kocası;
Kiminin de oğlu gelmiştir.
Ahh yetim Ali,babasını hiç görmemiştir...

Bu saatte olmaz fazla,ne muhabbet ne kelâm.
Gayet kısa olur selamları
El,baş,göz iledir cümle lisan,
Bilir onu mahallenin hatır uzmanları.
Her şey ayak üstüdür.
Bu saat, yorgun heriflerin eve dönüşüdür...

Ahmet,Mehmet;Ayşe, Emine haydi İbrahim !
Bismillahirrahmanirrahim.
Şükredin kaldırmadan sofrayı !
Bugün de buldunuz şu mübarek çorbayı.
Borçmuş,senetmiş,falan filanmış
Amaan canım daha da neler.
Arif usta ! takma kafayı
Getirin hele getirin,
Bir yorgun herif çayı...

Arif Vefik Çınar
10.09.2021 Bünyan/KAYSERİ