Yorgun Bir Ruhun Fısıltısı

Yıldızlar düşerken karanlık göğün kucağına,
Sessiz bir çığlık yankılanır, boşluğa karışır.
Hayat, dikenlerle süslenmiş bir yol,
Her adımda bir yara, her nefeste bir soluk acı.

Gözlerinde birikmiş seller,
Kimse bilmez, kimse görmez.
Ruhunun çatlaklarında saklı fırtınalar,
Her biri bir hikâye, her biri bir kayıp.

Dünya dönerken aldırışsız,
O, aynı noktada savrulur durur.
Bir damla huzur arar,
Ama yalnızlık her köşede nöbette.

Zaman, yaralarını iyileştireceğine,
Daha da derinlere kazır izlerini.
Ve umut, bir mum gibi titrek,
Her an sönmeye hazır, her an kaybolmaya.

Ey acının yoldaşı,
Kimse bilmez seni, kimse anlamaz.
Ama sen yine de taşır durursun yükünü,
Sessizce, gururla, ama hep eksik bir yanınla.

Bir gün gelir belki,
O çatlaklardan ışık sızar.
Ve sen yeniden öğrenirsin nefes almayı,
Tüm acıların içinde bir diriliş başlar.

Fakat şimdi, gecenin sonsuz karanlığında,
Yalnızlık sarar tenini ince bir yorgan gibi.
Her yıldız, bir hayal kırıklığının gözyaşıdır,
Ve ay, suskun bir tanıktır bu derin savaşa.

Ellerin titrer, kalbin sessizce ağlar,
Ama kelimeler dudaklarından dökülmez.
Kime anlatsan bu yangını,
Hangi dil tarif eder içindeki uçurumları?

Bir zamanlar çiçek açan bahçen,
Şimdi külle örtülmüş bir harabe.
Her hatırada bir diken gizli,
Ve her anı bir prangadır, çözülmesi zor.

Ruhunun derinlerinde, bir umut kırıntısı,
Hâlâ parlıyor, incecik bir mum gibi.
Bir fısıltı duyarsın rüzgârın arasında,
“Dayan,” der, “karanlık sonsuza dek kalmaz.”

Belki yarın bir güneş doğar,
Karanlık gölgeleri ardında bırakır.
Ama şimdilik, senin yoldaşın hüzün,
Ve her nefes, içindeki ağırlığa meydan okur.

Bu, bir savaşçının hikâyesi,
Sessiz çığlıklarla yazılmış bir destan.
Her düşüşte ayağa kalkmayı bilen,
Ama her kalkışta biraz daha eksilen.

Ey yorgun ruh, unutma!
Hangi fırtına sonsuza dek sürmüş?
Hangi gece güneşe yenilmemiş?
Belki de en karanlık an,
Şafaktan hemen öncedir…