Yorgun Beden Şiiri - İlknur Keskin

Derenin çağıltısı kuş cıvıltılarıyla
Kulağımda çınlarken
Karşıdan gelen yorgun yüzlerin ayak sesleriyle
İrkildim.

Ayak üstü hikayelerini dinlemek
Ve kendi hikayemi unutmak istedim.
Kimbilir belki onları dinlerken
Kendim bir başkası olabilirdim.

Kimse beğenmez hikayesini
Yakıştıramaz yani, daha iyisi olmak varken
Çoğu zaman farkına varamayız
Tanrı'nın bize bahşettiği mucizenin

Asma köprünün trabzanlarından
Ayaklarımı sallıyorum şimdi
Bir çocuğun hikayesiyim
Gülmüyorum neyleyeyim.

Burnu sümüklü, başı bitli
Ağlıyorum içli içli
Öğretmenimden azar yemişimdir kimbilir
Ya da annesizliğimdendir iç çekişim.

Şu tahta köprünün dili olsa da konuşsa
Anlatsa annemin güzelliğini
Gülünce yer yüzünün aydınlandığını
Yağmurun o varken naif yağdığını.