Yorgun Akşamların Şövalyesi

yatağına çakılan çivilerin
yaktığı canında inledi çaresizlik
olağan bir gün bitişi tablosundan
fırladı bitimsiz yorgunluk

rastık sürsen de gecenin gözlerine
belli olmaz çizgi…gece kara
gidişlerin ardında bıraktığı tükenişlerden
haberi olmaz

gömülesi yalnızlıktan yorgun düşer…tin
uykuya varan mücadelenin sırtına saplanır hançer
usuna gerilen kimsesizliğin sızısında gezinir düş

nankör bir ihanet sonrası
sessizlik kaynar damarımda
nefretin bulantısıyla
dağılır payıma düşen serserilik

asi bir direnişçinin son sözleri
vurulur tam ortasından
kandırmaca makamında çalınır melodi
şanına yaraşır bir oyun oynar kahpelik

akasya kokulu saklambaçlarda
kaybolur kahraman…görünmez
maviden mora dönen yılmazlık
süklüm püklüm itilir mahzene

limana demirlenmiş son geminin batışında
ağıdını döker titreyen dudaklar

ressam tablosuna daha son rengi vurmadı
ırmaklardan çağlamadı daha cesaret
ne zaman yenildi şair şiirine

şölenlerle yolcu edilen gün sonrası
ölüm sessizliği yüklendi yüreğe
vaat edilen her güzel söz
yitti yine sessizliğin pençesinde

ardına saklandı yaşam gecenin
lümpen bir iç çekiş bırakıldı semaya
son alevleri şimdi yangınların
üşengeç bir ilerleyişte yaşam ağır aksak
saatler ıssızlığı bekledi…son vuruş

içine düştü yorgunluğun şövalye/akşam indi/şiir bitti

20.06.2006