Umutlarının nöbetini tutmaktan
Yorulurmuş
Adam...
Üç kat abanın altında yaşamaktan.
Türkülerin seyrinde
Savrulurken yüreği,
Dilinden döküleni
Karnına saklamaktan.
Sürgün iklimi başlamış olur.
Yollar birikirmiş usunda
Göç yürekli turnalar kervanında
Bir çentik daha atarmış
Kuytusunun alnına.
Sonra çıplak ayaklı çocuklar
Yelken olmaya öykünen elleri
Ve derin sessizlik kenti...
Bir “merhaba” akınıyla gelirse kuşlar
Lehimlediği kapılarından
Sızan düşlere
Yuva yaparmış.
26.04.2003
Özgür HatemKayıt Tarihi : 27.4.2003 14:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!