Yorgun. Şiiri - İbrahim Yuka

Yorgundu bu şehir
caddeleri,kaldırım taşları,
sokak lambaları bile
Parklarındaki akasyaları.
Yana düşmüştü dalları.
Bedenim in yorgun,
kolları gibi.
Yorgundu taşı toprağı
kim bilir ne acılar gömmüştü,
kara bağrına.
Ne fırtınalar yaşamıştı denizi,
ağlıyordu deniz kızı efsaneleri
Dalgaları yorgundu denizin,
hüzün kokuyordu yosunu,
vurdukça sahile.
Hasret taşıyordu,
estikçe denizin meltemi.
Siyahın matemine bürünmüştü
mas mavi geceleri bu şehrin.
bir tek sen yoktun,
bense yapayalnızdım.
kalabalığında mahşerin.

İbrahim Yuka
25.07.2013/Antalya