Yönümü Bilmeden Şiiri - Meryem Keskin

Lime lime, dökülmüşüm şu kaderin çarkına.
Ömür son deme gelmiş varamadım farkına.
İnleyen şu nameler yüreğimi yakarken.
İlmek ilmek, dokunmuşum yokluğun tezgahında
Çocuk gülüşlerine imreniyor dudaklarım,
Bir ağlıyor bir gülüyor gözlerim.....

Acabalarla belkilerle keşkekerle savaşıyorum.
Belki de diyorum belki de..
Sarı saçlarıma mavi boncuklar takılmıştır,
Ak ellerime mor kınalar yakmışımdır.
Gelincik tarlaları alabildiğine uzanmıştır,
Dağ eteklerine.
Al yazmamı bağlamışımdır başıma,
En alından...
Yürümüşümdür başaklar arasında.
Yönümü Bilmeden......

Annemin seccadeye düşen gözyaşlarıyla,
Amin...amin konmuşumdur bir duanın finaline.
Hüzün yağmurlarıyla karışmışımdır,
Küçük bir bebeğin hıçkırıklarına.
Top oynayan çocukların arasına karışıp,
Bir tekme savurmuşumdur ,
Hayatın tam ortasına.
Sokak arasında oturan ablalara,
Merhaba demişimdir gülümseyerek.
Islık çalmışımdır rüzgara karşı,
Ellerim ceplerimde.
Labirent gibi sokaklardan yürüyüp,
Geçmişimdir belki yönümü bilmeden.
Belkide kaybolmuşumdur.....

Belirsiz duyguları yaşadım yine bu gün.
Saçmaladım şaşırdım korktum.
Kâh kış oldum dondurdum her şeyi.
Kâh bahar oldum sıcacık.
Sabahın ilk ışıklarıyla çiçek açtım yeniden.
Sonra yağmur yağdı üstüme,
Islak bir kedi yavrusu gibi bir köşeye saklandım.
Kar yağdı şakaklarıma bakışlarım buz kesti.
Ayaza çekildim gecenin gizinde.
Kader beni kayıp bir şehrin sokaklarına,
Hapsetti yine ..
Deryada yüzen tüm hayal gemilerim,
Alabora oldu bir kez daha...
Ayaklarım menzilini şaşırmış,
Puslu bir vadinin derinlerine doğru yürüyorum,
Yönümü Bilmeden.
Yürüyorum geriye dönmeden....

...... Meryem Keskin......
.......03.07.2024..........