Yonika Şiiri - Rahmi Simsek

yonika
maria hilfer caddesindeki evimin
iki gecelik kadını
korkma, hatırlıyorum bak hala adini

bir metroda görmüştüm ilk
eve nasıl geldik hatırlamıyorum
ben kendimde değildim
sense, niye geldiğini hiç bir zaman bilemedin

Japonca bilmediğim bir dildi affet
seninle hiç anadilinde sevişemedik
bilirim, kendi dilinde sevişmek bile çok farklıdır
oysa ikimizde biraz yarim, ikimizde almancaydık

yonika, en küçük adımlı kadınım
sen yürürken mesafeler nasılda uzardı
yüzünde bir telaşsızlık, bu nasıl bir sabırdı
sadakat hiç kimseye senin kadar yakışmadı
yüzünde eksiksiz bir tebessüm, sesinde hiç çıkmadı

ich liebe dich* soğuktu ve bana hep uzaktı
anlayabilseydin de seni seviyorum* diyebilseydim
kendi dilinde insan, bir başka sıcaktı

bulunduğumuz yer bir pirinç tarlası değildi
çizmelerimizde gezinen su yılanları da yoktu
ayaklarımız ısırılmış gibiydi, gitmek içinde ne aceleciydik
bunun anlamı neydi, hiç bir zaman bunu da bilemedik

yonika
bakma öyle bana, acıtma içimi giderken
Hiroşima’ya bombaları ben dökmemiştim
nagazaki ’deki çocukları da ben öldürmedim

yonika, ben hiç cinayet islemedim
öldürdüğüm kadın ruhlarını saymazsan