Yonca Kokulu Çocuklar Şiiri - Hasan Arpaci

Köylü olmak,
Köyde kalmak ne güzel.
Yayla,mera,hava,hayvan,meydan,
Canlar senin.

Sebzen bahçeden,
Üzümün bağdan,
Cevizin yayladan,
Oksijen dağlardan,
Suyun ormandan,
Her şey organik...

Bir cami yaparsın,
Yardımlar emektir.
Tamamı helaldir,
Kıldığın namaz bile,
Tertemiz yürektir.
Fitne,fesat olmayan kalpten,
Tanrı’ya dilekçendir.

Ölünce mezar yerin,
Kazılsa da biraz derin,
Tertemiz toprak,
Kalacak mirasın.

Büyük şehirleri düşün,
Yemek yemeye korkar,
Hemen etini,yağını sorarsın.
Sokakta bir dost ararsın,
Ama bulamazsın.
Cenazen bile olsa,
Mezarlık için torpil ararsın.
Oksijen yerine,
Monoksit solur,
Sonun da kanserle yaşarsın.

Gittiğin cami nasıl yapılmış,
Parası nereden karşılanmış,
Captogon nedir diye sorar,
Namazını bozarsın.

Ne İsa’ya ne de Musa’ya yaranamaz,
Olanları anlamaz,
Mevlaya ulaşamaz,
Huzuru bulamazsın.

Dön küçük kasabaya,
Binme arabaya,
Rastlarsan arkadaşına,
Bir şaplak at kafasına.
Saçları pırasa,
Kaşları yonca kokulu çocuklara,
Birer elma,birer nar ver.
Dişlesinler ayva gibi akıllarınca,
Türküler çağırarak.
Yürü koş yeni hayatına,
Zurna sesi duyarsan,
Başla oynamaya.
Üzülme boşuna,
Bitecek zamana.

Hasan Arpacı,2010,Üsküdar