Yön Şiiri - Özlem Çay

yok benim yerim,
yok!
anımsamıyorum!
belleğimi kurcaladığımda
ayaklarım çıplaktı,
bir çift kanadım vardı..
gökyüzünü arıyordum
tanışmadığım bi kentte...

duvar dipleri yılgın militan közü
kaldırımlar kömür karası.
dilimin ucunda sözü
hatırlamıyorum!
inme inen dalların kuşları sakat
gagaları ağrılı ağıt,
neşter yemiş sokaklara
sessizliğin kanı sinik..

parmak boğumlarım
kepenk kapatmış,
dokunduğum tenha kapı,
destursuz kabadayı heybetli.
demir soğuğu caddeler, cinnet tescilli!

ölümü naftalinli kefenlerinden sıyrılmış,
zifiri kuyu başı yalnızlığı yüklü şehirde,
soluksuzluğundayım..

yok adresim!
hatırlamıyorum!
yosun yalnızlığı çöken diyarın genzinde,
dudaklarına sarılıp
kalbini öpemediğim bir kentte,
kayboluyorum!
bir çift kanadım vardı
uçamıyorum..

içimde içinde kaybolduğum
bir kent var..
ulan istanbul!
sustalıyı dayayıp
gırtlağımıza çöken de,
koynunda uyutup
büyüten de sen....öz/

haziran/yedi