Yolver Gitsin Şiiri - Özer Baba

Bir yük var sırtında, taşımaktan yorulmuş,
Geçmişin gölgeleri, hep seni kovalamış.
Her adımda yankılanır eski bir fısıltı,
Ama artık vakti geldi, bırak gitsin, unutulmuş.

Ne zamanlar döndün de baktın ardına,
O ağırlıkla yürümek, yara açtı ruhuna.
Kırık bir aynada yansıyan yüzler gibi,
Parçalanmış hayaller şimdi yabancı sana.

Yol ver gitsin, yüklerin ağırsa,
Bırak rüzgâr savursun onları uzaklara.
Her kayıp bir başlangıç, her son bir adım,
Kapanan kapılarda gizlidir yeni hayatların tadı.

Güven kırıldıysa, yeniden inşa et,
Kalbin kırıldıysa, bırak zaman dinletsin.
Hayat dediğin, sürekli bir akış,
Durmak bilmeyen bir nehir gibi, hep ileri gitsin.

O insanlar vardı ya, seni yarı yolda bırakan,
Yaralarını açıp tuzla yakan.
Onlar için değil, kendi ruhun için,
Kapıları kapat ve kendi yolunda yürümeye başla derin.

Yol ver gitsin, sana ait olmayan ne varsa,
Sevgi, umut ve ışık kalsın yalnızca.
Her anın değeri senin ellerinde,
Geçmişte kaybolma, bak geleceğe.

Çürüyen dostluklar, dökülen yalanlar,
Hep geride kalmalı, yıldızlara bakarken.
O yüklerle yürüme, seni dibe çeker,
Yol ver gitsin, özgürlüğün değer.

Unutma ki, her sabah bir armağan,
Her yeni gün, bir fırsat yaratan.
Kendi hikâyeni yaz, kendi yollarında,
Bırak tüm fazlalıkları, ruhun hafif adımlarda.

Yol ver gitsin, karanlıklar çözülsün,
Senin olan sevgi, yeniden gönlünde büyüsün.
Geçmişi bırak, geleceği sar,
Çünkü hayat seni bekler, aşkla ve baharla!