Yolun Üstüne Eğilen Işık

Bu yolun taşlarını kim döşedi bilmiyorum,
Ama yürüyen herkesin kalbinde
Aynı türden bir sessizlik taşıdığını görüyorum.
Bazıları hızla geçiyor,
Bazıları düşünerek,
Bazılarıysa kalbini koyup adım atıyor
Sanki her adımı bir duaya benzeterek.

Ben bugün onları düşünüyorum;
Yürürken düşenleri,
Kırılmamak için direnenleri,
İçindeki geceyle savaşırken
Dışına gündüz gibi duranları…
İnsan ne garip bir canlı;
Hem zayıf hem güçlü,
Hem kırılgan hem dayanıklı,
Hem suskun hem konuşkan.

Bir çocuğun bakışında gizli kalan umut,
Bir yaşlının ellerinde biriken yorgunluk,
Bir yolcunun valizinde saklı telaş…
Hepsi aynı dünyanın parçaları.
Her birinin derinliğinde
Duyamadığımız cümleler var;
Belki de en ağırları
Hiç söylenmeyenler.

Bugün dünyaya biraz daha dikkatle bakıyorum.
Sözün değerini unutanlara,
Ve bir tek sözle yeniden doğrulanlara…
Kötülüğün hızlı, iyiliğin sessiz olduğu
Bu tuhaf zamanlarda
Biraz daha merhamete ihtiyacımız var.

Ben kimseyi yargılamıyorum,
Çünkü herkesin bilmediğimiz bir yükü var.
Kiminin yüzünde taşınır,
Kiminin içinde.
Bazı yükler görünmez,
Ama insanın omuzlarını eğen hep onlar olur.

Ve ben biliyorum ki:
Birbirine iyi gelen insanlar
Dünyanın en kıymetli ışıklarıdır.
Bir tebessümle yolları aydınlatan,
Bir cümleyle omuzdaki ağırlığı hafifleten,
Bir dokunuşla kalbi hatırlatan…
Onlar sessiz kahramanlarımızdır.

Bugün bu satırları onların adına yazıyorum;
Cebinde söz taşıyanların,
Gözünde umut biriktirenlerin,
Zor zamanları omuzlayıp
Kimseye belli etmeyenlerin.

Dilerim ki yolunuz,
Yorgunluğunuza rağmen açık kalsın.
Ve dilerim ki ışığınız,
Karanlığa rağmen eksilmesin.