Yolun Sonunu Görüyorum Şiiri - Vildan Uyar

Her sabah bir yaprak daha eksilip gidiyor, ömrümden...
Gönlümün yıkıntılarında can çekişiyor, umutlarım,
Her gün bir daha ölüyorum, yolun sonunu görüyorum... İçimden bir şeyler kopuyor....
Sanki sen akıp gidiyorsun...
Gözyaşlarım akıyor...Seninle beraber...

Seni keşke daha önceden tanısaydım...
Ve benim olsaydın, ruhun ve bedeninle...
Bir gün anlayacaksın... Neden suskun kaldığımı...
Senden vazgeçmek uğruna... nasıl savaştığı mı?
Kalbimin evet, beynimin hayır değişini...
Bir gün sende anlayacaksın...

Şu an uçurumun kenarında ki,
ulaşılması zor bir çiçek gibisin...
Belki de mutlusun...
Ve ben deli akan nehire kapılmış, çırpınan...
Elimi uzatsam sana
Koparmak istemiyorum, sana kıyamam.
Elini uzatsan bana, ikimizde sürükleneceğiz,
kızgın ve öfkeli nehirde...

Yani anlayacağın sevdiceğim...
Yolun sonunu görüyorum.
İmkansız olanın peşindeyim...
Ama; yine seveceğim
ve senin beni sevmeyeceğini bile bile,
O azgın nehirde boğulacağımı bile bile...

Kim karışır? ... Kim...?
Kalbimle beynim, savaşsın dursun...
Hislerim bana ait...
Ve düşüncelerim, hiç değişmeyecek.

Beyazlamış saçların,
Yaşlanmış bedenin....
Ama kalbin ve gözlerin....
Herşeyinle seveceğim seni... Hiçbiri...
Ama hiçbiri umrumda değil...
Ben seni sevmeye devam edeceğim....

Sevmiyeceğini... Ellerini uzatmayacağını bile bile...
Bu ömrü sana adayacağım...
Kıyamam sana... Benim olmasan da...
Sana hani o ilk 'canım' değişim varya...
Hep kulağın da çınlasın..
Hani bana o ilk 'canım 'değişin varya?

Kıyamam sana...
Yanım da olmasan da...
Hani...? Bana ilk 'canım' değişin varya....?
Onu hiç unutmayacağım... Canım
Ve ben yolun sonunu görüyorum...