Yolun sonunda Şiiri - Arzu Züngür

“Yolun Sonunda” Şiirinin Hikâyesi Bu şiir, hayat yolculuğunu, kayboluşları, yeniden buluşları ve insanın kendi içinde büyümesini anlatıyor. Hepimiz bir yolda yürüyoruz. Kimimiz hızla, kimimiz durup düşünerek, kimimiz ise hiç durmadan… Ama bu yolun nereye gittiğini, ne zaman biteceğini bilmiyoruz. Tek bildiğimiz şey, yürümek zorunda olduğumuz. Bu şiir, bir insanın hayatı boyunca yaşadığı değişimleri ve kayıpları derin bir şekilde hissetmesi üzerine yazıldı. Bazen geriye dönüp bakıyoruz ve geçmişin bizde bıraktığı izleri görüyoruz. O izler bazen solmuş çiçekler gibi, bazen de yüreğimizde hâlâ yaşayan bir hatıra gibi. Ama ne olursa olsun, geri dönme şansımız yok. Hayat bizi ileriye çağırıyor. Şiirde geçen “Yorgunum… Ama duramam.” dizesi, insanın içindeki derin yorgunluğu ama aynı zamanda vazgeçmeyen tarafını temsil ediyor. Bazen hayat bizi zorlar, bazen düşeriz, kayboluruz ama yürümeye devam ederiz. Çünkü bu yol, bizim yolumuz. Şiirin özü şu: Hayat, varmak değil, yürümektir. Her adımda biraz eksiliriz ama eksildikçe büyürüz. Sevdiğimiz insanlar yanımızda kalmaz ama izleri hep bizimledir. Yolun sonunda ne olduğunu bilmiyoruz ama önemli olan, bu yolu nasıl yürüdüğümüzdür. Bu şiir, insanın kendi hayatını, yaşadıklarını ve kaybettiklerini düşünmesi için yazıldı. Çünkü bazen bir yolculuk, sadece adımlarla değil, ruhumuzla da yürünür.