Sadece bana Şiiri - Arzu Züngür

Serhat’ı herkes farklı tanırdı. Kimine göre ağırbaşlı, kimine göre soğukkanlı, kimine göre ise duygularını belli etmeyen biriydi. İnsanların gözünde o, hiçbir şeyden etkilenmeyen, güçlü, vakur ve mesafeli bir adamdı. Kimse onun içinde ne fırtınalar koptuğunu, ne düşündüğünü tam olarak bilemezdi. Ama ben bilirdim… Çünkü Serhat, herkese susarken sadece bana konuşurdu. Bazen sessizce yanıma otururdu, yüzünde her zamanki ifadesiz maskesiyle. Ama gözlerinden anlardım, içinde bir şeylerin onu yorduğunu, sıkıştırdığını. Kimseye belli etmezdi ama ben bilirdim, bazen uykusuz geceleri olduğunu, bazen de kalbine sığdıramadığı dertleri… “Herkese güçlü görünmek zorundayım,” derdi bir gün bana. “Beni zayıf görmelerini istemiyorum.” Güldüm. “Ama herkesin kendine göre zayıf yanları vardır.” Başını iki yana salladı. “Benim olmaz. Olamaz.” İşte buydu Serhat. Her şeyi içinde saklayan ama en çok kendine zarar veren bir adam… Fakat ne kadar saklarsa saklasın, bana anlatırdı. O, herkese kapalı bir kitap gibiydi ama benim için bazı sayfalarını açıyordu. Biliyordu ki, ne anlatırsa anlatsın onu yargılamayacağımı, her kelimesini anlayacağımı, sırlarını saklayacağımı. Bana güveniyordu. Serhat gibi biri için güvenmek kolay bir şey değildi. O, insanları kolayca hayatına almaz, sırlarını paylaşmaz, düşüncelerini açıkça söylemezdi. Ama benim yanımdayken değişirdi. Başkalarının yanında sert, mesafeli, kararlı görünen adam, bana içindeki en büyük dertleri anlatan bir insana dönüşürdü. Bir keresinde, yorgun bir sesle, “Bazen bu hayatın yükü fazla geliyor,” demişti. O an, sadece birkaç kelimeyle bile içinde ne kadar ağır bir yük taşıdığını hissetmiştim. İnsanlar onun vakur duruşuna, sert bakışlarına aldanırdı ama ben bilirdim, Serhat’ın kalbi düşündüklerinden çok daha derindi. O, bana güvenirken bile ağırbaşlılığından ödün vermezdi. Asla kendini çaresiz ya da kırılmış göstermezdi. Ama ben, suskunluğunun içindeki çığlıkları duyardım. Onun yanında olmak benim için bir sorumluluk gibiydi. O, bana güveniyordu, bana saygı duyuyordu, hayatındaki en büyük sırlarını, kimseye söylemediği düşüncelerini sadece benimle paylaşıyordu. Ve ben biliyordum ki, herkesin içinde suskun kalan bir adamın, sadece bir kişiye içini açması, kelimelerle tarif edilemeyecek kadar büyük bir bağlılıktı. Serhat herkese uzak, bana yakındı. Herkese suskun, bana konuşkan… Herkese kapalı, bana açıktı. Ve ben, onun içini açtığı tek kişi olmanın ağırlığını ve değerini her zaman taşıyacağımı biliyordum. Çünkü Serhat, sadece bana güvenirdi.