Yolun sonu derin bir uyku

Çocuk iken nasılsan büyüyünce de değişmiyor. Bir tek acına acılar ekleniyor.
O zamanda içime atardım, akşam olunca sessiz bir köşede ağlardım.
Hiç bir zaman insan içinde ağlamayı sevmedim. Hep dik durmak zorundaydım. Bu yüzdendir yolun yarısına gelmeden yaşlanmam. İnsan zamanı tüketmeliydi oysa zaman bizi tüketti.
Bakmayın öyle genç göründüğüme her gece ne fırtınalar kopuyor içimde.
Ne depremler oluyor şu yüreğimde bilemezsiniz.
İçim göçük altında, yıkık, harabe
Aldanmayın güldüğüme ağlamamak için ne savaşlar veriyorum.
Ağlarsam dinmez gözyaşım biliyorum.
En çokta gece olmasını istemiyorum.
Sessizlik sarınca etrafı kara bulutlar çöküyor üzerime.
Yalnızlık denen gerçek bir kez daha çarpıyor yüzüme.
Çok istedim birinin herşeyi olmayı, gözyaşımı silecek bir elin olmasını.
Güzel severdim, sevdimde ama sevemediler, bir ben mi?
Fazlaydım bu hayata.
Yokluğum farkedilir mi? Sanmam varken bile yok gibiyim.
Şimdi yolun sonundayız.
Kaderimi ben yazmadım ama bu sonu ben yazıyorum. Benden geriye size tek bir cümle kalacak.
Bedenim zaten ölüydü sadece gözlerimi kapattım.
Vakit doldu bence, bir kutu ilaç ve ben
Sonrası huzur dolu derin bir uyku.
İyi uykular kalbim.