Yolun Sonu Şiiri - Vildan Altunbaş

Yolun sonuna geldik,
İpe giden mahkumlar gibi bir telaş,
Son yenecek yemek kadar önemsiz,
Bekliyorum zamanım elbet gelecek.

Kağıtlar ellerimde,
Tüm duygularımın sahibi benim,
Ya kitaplara yayılır şiirlerim,
Yada kendi yazdıklarımı otururda kendim yerim.

Bu garip bir durum,
Aylardır istediğim nihayet oldu,
Aylardır beni tutan ip,
Bir bıçakla kopup kuttuldu,

Oysa nasılda zorluyordum onu,
Şimdi elim ayağım tutuldu,
Beni tutan benim,
Ben benim önüme barikat gibi gerildim.

Titriyorum boynumda bıçak,
Bir ters sözle,boynum kopacak,
Hayat damarlarım tek bu eyleme mi bağlı,
Ne faydaları vardı,hayatım faydasız şiirleremi kaldı.

Yolun sonu bize karanlık,
Değirmende un olmak var,
Toz gibi uçuşmak var,
Bu yolun sonunda beni bekleyen kapı gibi Azrail var.

Gecede tam dolunay,
Yürü ayaklarım sabaha dar bir yol var,
Sonuna yürü,başlangıcına yürü,
Yarın değişik bir güneş doğar belki! güneşin tam anına yürü.

06.07.2004 yazan:Vildan Demirci Altunbaş