Yolun Sonu Şiiri - Musab Balkanlıoğlu

“Hayata bir parantez de biz açalım bakalım...
Sözcükler içimizi doldurmaya yetecek mi?”

Yine bir akşam üstü…
Ayaklarım taşlara değince hissettim
Can bende değildi ve ben can içinde candım
Sanki kapadım gözlerimi, havanın inceden sessizliğini dinledim
Gökyüzü karanlık artık!
Yıldızların ışıkları vurur sinelere
Ve ben sadece yürürüm...

Yine bir akşam üstü
Kumsalların toz tanecikleri vurur geceye
Baktım uçsuz bucaksız deryalara
Sanki denizleri aşıp da geldim
Sağ yanımda ben, sol yanımda ruhumun zarif tebessümü
Gökyüzü karanlık artık!
Yıldızlara ulaşacak gibiyim sanki
Ve ben sadece yürürüm...

Sabahın ilk ışıkları vurur yüzüme
Sabahın kokusu yayılır içten içe... sessizce
Aç kapını ben geldim
"Yolun Sonu" denen kalp hanene
Gökyüzü karanlık artık!
Aydınlandı bak yüzüm
Ve ben sadece yürürüm...