İster Gül İster Ağla

Çekil artık köşene,
Yürek denilen belam,
Ne aşk kaldı, ne sevda,
Hangi hayale dalam,
Geçti muhabbet çağın,
Ne söz kaldı ne kelam,
Görmezmisin hiçkimse,
Vermiyor sana selam.

Arı gibi her çiçekten,
Bir, bal alırdın,
Meyve vermeyen ağacı,
Taşladın durdun,
Bazen gözün doydu,
Bazen kudurdun,
Zannetin ki turnayı ,
Gözünden vurdun.

Boşa ümitvâr olma,
Kalmadı başka bahar,
Nice sevdalar peşinde,
Dolaştın diyar diyar,
Bir gönüle girmeden,
Kim olmuş ki bahtiyar,
Göz görüp, gönül istermiş,
Hani gönül, hani yâr.

Güzel çirkin farketmezsin,
Feri kaçmış gözünün,
Bir albenisi kalmamış,
Çizgi çizgi yüzünün,
Farkı yok birbirinden,
Baharının, güzünün,
Feryad etsen faydasız,
Bir hükmü yok sözünün.

Bırakmadın kendin de,
Zerre kadar insanlık,
Dilinde hece hece,
Zikir olmuş pişmanlık,
Boşa dövünüp durma
Suç kimde idi diye,
Sana kendinden başka,
Edecek yok düşmanlık.

Dön bir bak etrafına,
Çevrende neyin kaldı,
Kırık dökük bir yürek,
Duygular rehin kaldı,
Tükettin koca ömrü,
Vuslatsız bir aşk için,
Bunun için mi doğdun,
Bumu idi amacın,
Sonuna geldin artık,
Dönülmeyen yamacın.

Emirim, sözlerini,
Gönül bağınla bağla,
Bir, iki çaput gibi,
Sıkıştır bir bavula,
Varsa onmamış yaran,
En kızgın korla dağla,
Geldin yolun sonuna,
İster gül, ister ağla.

FEVZİ EMİR YILMAZ