Yolun Hicranı Şiiri - Ozan İlbey

Yürüyorum sana, gidenden yollar aşarım,
Yüreğim sensiz, çöl misali ruh-u revanım.
Ne hay kaldı, ne huy, bende bülbül kafeste,
Her nefes hicaz makam, yankılanır içimde,
Zamanın zevahiri, hatıradır zannımda.
İnanırdık, büyüdükçe akılda kaldı nedamet,
Biçilmiş kaftan değildi bu, kime göre haslet?
Körebe çocukluğumuz, dilerim dile gelirse,
Kime neydi ki yazarım, sevse de sevmese de,
Doğru da bir, yanlış da her şey zillet evrene.
Uslanmaz gönül, kırkında da mahşer,
Ne ben yerdeyim, ne sen gökte,
artık kaybolmuş her yer.
Bir gün gelir, nefsin de dil hun, körelir elbet,
Hayat aşkla başlar, aşkla biter, ömür gider.
Akıl başa gelince, diller susar, gönül diler,
Gönlü güzel olana, bin yıl aşk için dilenir.
Bir gupseyle nefes verilir yeniden belki,
Su testisi kırılır su yolunda;
Ama kırıklar bile anıya dönüşür zamanla,
Yüreğimde kalan son parıltı, senin adınla.
Kapanır yollar, ama yol senle dolarsa,
Her çöl yeşerir, vuslatla…