Yolu Yordamı Yok Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Yolu yordamı yok bu sevgi denen illetin.
Nereye yürüsem, kapın çıkıyor karşıma.
Çalsam da çalışsam da doymuyor karnım.
Kime sorsam bilmiyor, kime gitsem olmuyor
Azla yetineyim diyorum ama, hiç yoksun.
Kafa işte buda, düşündükçe kalmıyor.
Ömrümü vereyim diyorum,
Görüp duymazsın boşa gider diye üzülüyorum.
Yada unutsam diyorum denesem en azından,
Yine kendimi kapının önünde buluyorum.
Çaresizliğin merhemi Allaha sığınıyorum,
Secdeden kalkarken duamda yine seni buluyorum.
Kötülüklerin anasıyla zaten seni yad ediyorum.
Alsam diyorum başımı, gitsem buralardan,
Seni görme ihtimalime yazık etmekten korkuyorum.
Gözlerine bakabilmek hasbel kader, saçlarını görmek,
En büyük hedef diye bunları koyuyorum önüme.
Kurtulmaya çalışmakla, utanç duyuyorum.
Ağlamadan geçen vakitlere hatta, küfrediyorum.
Çaresizlik işte, iyiyi de, kötüyü de deniyorum.
Ağlamayı, gülmeyi, yeniden başlamayı hatta,
Dostluk etmeyi, bilmediğim şehirlerde.
Ama beceremiyorum.
Yolu yordamı yok hu sevgi denen illetin.
İyi yada kötü Bi reçetesi yok.
Bi çaresi, Bi merhemi yok.
Çaresizliğin bile merhemi olan bir Allah var iken,
Sevgi denen illete çare bulamıyorum.
Sensizlikle baş edemiyorum.
Dönüyor dolanıyor, yine mahallene geliyorum.
Şimdi, sensizlikten de beterim.
Şimdi lanetlenmekten de öteyim...
Her şeyimi veriyorum, yine de gözlerini göremiyorum.
Hayatım kayıyor, göz göre göre,
Ben sadece bakıp dilek tutuyorum.
Ellerini tutamıyorum evet ama,
Her hayat kaymasında, dilek diye seni tutuyorum.
Bazen unutuyorum,
Bazı zamanların en önemlisi de bu zaten.
Seni seviyorum dediğimde biliyorum deyişini,
Gözlerini kaçırışını, kaçışını, benden,
Senin adına kötü olan ne varsa, unutuyorum.
Kapından 3 adım yukarıda ikamet ediyor,
3 adımlık boyumla, dünyanı geziyorum.
Sana teşekkür ediyorum.
Bir yolum var şimdi, 3 adımlık bir dünyam var.
Sevgi denen şu illetin yolu yordamı yok ama,
Benim var.
Ya yağmur vuracak tenteme, yada adın duyulacak, ağlamadan önce.
Bir yolum var artık benim, ya omzuna koyacağım başımı, ya musallaya varacağım, ölmeden önce.
Benim sofram artık mahkumiyetin hüküm hücrelerinde,
Teneşir artık en iyi ihtimal benim zargonaz düşlerime...
Ya müebbet kalacağım, yada cezamı uzatacağım, her öldüğümde.