Yolların Mantığı Şiiri - Mustafa Ocaktan

Hep tren yollarına biriktiriyorum hüznümü,
Yollarda avunuyorum, yollarda ağlıyorum.
Ama sen olmuyorsun nedense,
Sen; avutmuyorsun beni ıssız yollarda,
Yollar bitmiyor ben tükeniyorum,
Girdap gittikçe büyüyor ben çıkamıyorum,
Hiç üşümüyorum ama durmadan titriyorum,
Titriyorum, titriyorum dalıp gidiyorum....

Dalıp gittiğim yerlerde sen olmuyorsun,
Ağaçlar sen olup yeşeriyor,
Yeşerdiği gibi hemen sararıp dökülüyor,
Düşünüyorum; düşünüyorum,
Anlam veremiyorum; bu ani yeşermeye ve dökülmeye..
Bir ara kendime geliyorum,
Hemen seni düşünüyorum sonra da beni,
Nedense güzel kız, ne zaman ikimizi düşünecek olsam;
Aklım duruyor, her şey alt üst olup bitiveriyor.
Yollar da bitiyor; hem gidiyor, hem bitiyor,
Kafam karmakarışık oluyor her seferinde,
Nasıl oluyor da yollar hem bitiyor, hem bitmiyor,
Hani ömür biter di de yollar bitmezdi.
Palavra! yol da bitiyor, ömür de bitiyor,
Ömür dediğimiz de zaten bir yol değil mi?
Bittiği yerden hemen geri başlıyor,
Zaten başlangıç ve bitiş hep aynı değil mi?

Biliyor musun güzel gözlüm,,,
Hepsi bitiyor da çilem bitmiyor,
Aksine gittikçe çoğalıyor,
Yolum azaldıkça çilem çoğalıyor,
Bitmiyor tükenmiyor,
Ben tükeniyorum o çoğalıyor,
Ruh halim hiç hoşuma gitmesede,
Bu durumdan hoşlandığım da söylenemez,
Bir ara kendime gelip te,
Elime kitabımı alıyorum ya,
İşte o zaman kendime geliyorum,
Ne hüznüm kalıyor ne de keder,
Mantığım devrede her şey oldu heder...!