Yolların Kenarları Şiiri - Reşat Öztoprak

Tam yol kenarında
Cesedi bir otobüsün

Sizlerin yüreklerinde
Bir hayal yuvalanmış sanki
Bulanık bir su gibi
Hiç bir şey görünmüyor
Anlaşılan o ki uzaktan görüyor

Sessizliğimde sürekli
Dövülmüş, yuvasından düşmüş
Bir kuş yavrusu sanki
Belki de bir esmer kızın
Gözüne bulaşmış sürmesi
Yeni sürülmüş bir tarlanın nemi
Sessizliğimde hep
Bir yağmur seli pek aldırış etmiyorum
Su üstünde bir tahta parçası
Sürüklendikçe sürüklenir
Sırılsıklam, dibe yakın
Artık otlanmış bir toprak yol
Pürüzlü, çamurlu
Üstünde yaşlı bir ata bağlı bir at arabası

Bir yağmur kapı-dışarı
Bütün sene yağıp durdu
Yağmur da sayılmazdı aslında pek
Bir paeonia edasında balkımakta idi hep
Yani ay doğuşunu gecede
Yıldız seyrini güne bırakmayan
Göğü seven bir bulut da denebilir

Sizler sorarsanız diyemem
Kararı vermişken adımın
Sağa giderken sola dönmesini
Bir kırlangıcın neden Eylül Ekim Kasım der demez
Göç ettiğini, diyemem ki