Yollarda Şiiri - Ahmet Bahçevan

Gidiyorum
doğulu günlerin çağrışımıyla
sıyrılıp kartpostallardan
görkemli vitrinler ve beton yığınlarından
geçerek tortulu bir acıyla
Uşak ve Afyon’un yakın tarihinden
mermi taşıyan kağnılar ve kadınlarımızla
o günden bugüne dek
nereye varabildik diyerek
gidiyorum

Uğrayıp Ankara’ya sessiz ve düşünceli
uzanan boz dağlar, ıssız koyaklar
belki de içini bir gecekonduya boşaltan
kerpiç damlar ve kavak ağaçlarıyla
yeniden kucaklaşıp kanayan yaramızla
anıyorum çocukluk günlerimi
seyredip güz yağmuru dalgınlığıyla
bir yabancı gibi geçip gittiğim Sivas’ta

Her şey ne kadar dokunuyor
dilimde Doğu şiirlerinden imgelerle
düşünüyorum aktan karadan
görününce güleç evleriyle Erzincan
Erzincan ki
yeşertip umutlu bir gülümseyişi
çoğaltan bağlarında kara üzümleri
ve bakırı oya gibi işleyen
öpülesi elleriyle
çalışkan yiğit insanlar kenti

Hep gecikmişliğimizi yüze vuran
dağ yollarından ine ine
varılınca Pülümür’e
artık küçük akarsuyun büyük sevdasına
akşamın hüznüdür karışan
kasketlerinin ve sarkık bıyıklarının altında
saklayıp sevecenliğini
kutsal defineler gibi
kendi içlerine kilitli olan insanlara

İşte duruyor otobüs yorgun homurtusuyla
tüm tanıdık eylüllerin intihar ettiği
zamanın iç sıkıntısı üreten tezgâhında
yalnızlığın gizli ve soğuk eli
sokakta ölümcül ışıkların zorbalığına kenetli
bekleyerek sabahı
sessizliğe gömülüyor Tunceli..

Dönemeç - 20