Yollar hep aynı sona çıkar

kimsesizim
çocukluğum geliyor gözümün önüne
sokakta kalmadığına şükreden bir çocuk oluşum
sanki herkes beni terk edecekmiş de
yapayalnız, bir başıma kalacakmışım gibi,
çok korkuyordum
sokakta yürürken gözü hep
annesini arayan bir çocuk misali
ya o da bırakırsa, giderse beni diye düşleyen
aslında
çok da korkulacak bir şey değilmiş
bir ekim gecesi bunu tekraren anladım
aslolan yalnız kalmak değilmiş
aslolan yalnız bırakılmakmış
şimdi yapayalnızım
annemin kaderini yaşıyormuşcasına
gözümün önünde film şeridi misali hayatım
hayat denilebilirse tabii…
dışarıdan güllük gülistanlık görünen bu hayatta
parmaklarımı kesen dikenler
pek de umrunda değildi üçüncü şahısların
eskiden de
gözü yaşlı bir çocukmuşum
diyorlar ya büyüdükçe sen çok değiştin
göz yaşlarımın rengi hala aynı
hala aynı zamanlarda akar
ve hala
ağlayan kişi benim.