Üniversite yıllarında kara trenli yolculuklar yapardık, aynı yöne giden
arkadaşlarla beraber.
Üçyüzkilometre yolculuk için on saat demir rayların takırtısını dinlerdik,
pekte sevmediğimiz bir makam olmasına rağmen.
Kara tren bize o kadarcık yolu gurbet tadında yaşatırdı.
İnanmazdık bir gün yolların kısalacağına, tren bozulup sabahladığımız
ayaz kış gecelerinde.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta