az gidip uz giderken gönül boyu düz giderken
buldum kendimi köhnemiş bir kır kahvesinde
adsız şehirler uzağında dağ/dağıstan bilinmezde
oturduğum tahta masa üç bacak sandalyede
durabilmek eğlendirdi düşmeden tam dengede
gülmelerime ortak yoktu çimen ağaç uçuşan kuşlar haricinde
kimsecikler sormadılar yolculuk nire diye
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
