Yolculuk. Şiiri - Mustafa Yaman 2

Kuşandı umudunu
Ayakları nereye götürecekse
Belkide tabiyatın tenine
Sanırım sathı yeşilliklerine
Neler fısıldadı kulağına yol boyunca ki
Baskın duygulara teslim olmuştu.

İşaretler daraltıyordu vaktin hacmini
İçgüdüsel varlığın zihnine ulaşmak
Hamaset seyahatinde umutlu yolculuk
Mezamir” gökyüzünün altında
Derin bir uykuya daldı nil nehri kıyısında.

İki mısırlı çiftçinin öksürük sesleriyle uyandı
Öküzlere dürtüyor, vuruyordular,
Neden eziyet ediyorsun dilsizlere
Toprak kuru saban geçmez
Seni halden bilmez
İki öküz var ama onlar değil.

Sıkıldı canı uzaklaştı
Bir ağaç gördü birde çocuk
Taşlıyordu ağacı
O sana meyva veriyor sen taşlıyorsun çocuk
Güldü ne yapmalıyım peki
Onu sana dünyaya getiren anlatsın.

Güzergahını değiştirerek bir gölete ulaştı
Seyre daldı sülünlerin coşkusuna daldı
Çek beni fırtına, çek beni göl
Bırak beni sahil, bırak beni kum!
Saadetim tamam olsun diyerek
Kayboldu işaretleri izleyerek...