Yolculuğun Yalnızlığı Şiiri - Bekir Bora

Ben bu yola tek çıktım
Yüreğimi elime alıp çıktım
Karanlık ve puslu bir havada çıktım
Ay ışığım olmadı hiç
Rüzgara direnen bir mum gibiydi umudum
Ben onu takip ettim
Küfretmeden rüzgara
Hava soğuktu ve güçsüzdüm
Ansızın yürümeye başladım
Adım attıkça güçlendim
Viran bağlardan geçtim
Bir yudum suya muhtaçtı toprak
Yüreğimin teriyle ıslattım
Sen anlayamazsın
Yolumu kaybederken de yalnızdım
Elim çamura bulandığında da
Duygularımda yargıladım zihnimi
Sen suçlayamazsın
Bin parça olurken sevdam
Yine yalnızdım
Toprak derdimden kaçtı
Ben onu taşımaktan vazgeçmedim
Siyahlara bürünürken şehirler
Ben o şehirlerden geçtim
Sen yoktun
Ve şimdi biliyorum
Yine yalnızım.