Yolcu Şiiri - Erol Dal

Ruhunu boğdurtan yolcu;
Bitmiş görüyorum seni.

Bu çakallar ininde
Şiir ayrı söyler
Gönül ayrı
Böyle de gitmez gayrı.

Demek ki garip yolcu;
Senin yolun ayrı.

Şarabın kokusuna aşina dudaklar
Dumanlı, efkârlı kurtlar, içinde
Böyle giderse yolcu,
Yuva kurar çıyanlar
O bedbaht leşinde.

Çık, dönüp de durduğun girdaptan
Karanlık diplerden ve ahlardan,
Öksüz kalsın nefsin
Sussun artık tezi yok,
O berduş nefesin.

Kurtul kanatlarından yolcu
Yol al sabaha özüne doğru;
Sanma sakın!
Hayat bu.

Doğrusu, gölge oyunu

Madem çıktın sahneye
Öyleyse dinle;

“Asıl sen ol
Karanlığın gölge.”