Yolcu Şiiri - Ayşe Kıdır

Yolcu

Ellerindeki nasırlar kadarmış umutları.
Güneş lekeli alın çizgisiyle, köleler diyarında
huzurun resmini çizen kör hattatlarla
bahar sabahını bekleyen bir yolcu varmış...

heybesinde bir yetimin saçları kadar kırık
tuz buz olmuş akide şekeri… Yanı başında bir
yavru kedi bir de beyaz uçurtma.
Uçurtmaya takılan o ipekten narin hayalleri
hasret uykusuna dalmış yosun gözleriymiş bahtiyar .
hadi bir selam ver! yolunu gözleyen hazan rüzgarına, buluta Ay'a
umuttan şeker kamışlarına,
gönlün kadife sesini duyup selam veren sağırlara...

O sağırların gönlünden en güzel kuş cıvıltılarını..
sonra sütten kesilmiş yavrulara yuva,
ekmek kokusuna hasret körpe yetime gönül aşı
gönül gözüyle fistanlı elbiseler nakş eden âmâya umut nakş et !

Ey yolcu ! elini uzat tesellileriyle
türküler çağıran ana kucağına...
toprağa hasret tohuma , güneşe sevdalı başı eğik başaklara...
anlat köleler diyarına düşten güzel seher vakitlerini ,
ekmeği aşı 'sevda ' olanın
doyduğu o huzur sofralarını...

Anlat bir çocuğun kese kağıdından yaptığı sandalların
demirden gemileri yendiği o engin deryaları !O deryaları süsleyen
hakikat martılarını...
Dilsizlerin gönül sesiyle haykırdığı acılar kervanında
şerbetten tatlı tebessümleriyle söylediği nağmeleri duy.

ayağına değen taşların gelincik tarlalı topraklarına sevdasından
gönül payını al,
aşktan gayrı olan yolun, halatsız kuyulara gebe
kısılmış hayal lambalarına uzak pervaneler
olduğunu...