Yolcu Şiiri - Sibel Orcan

Münzevi yatağında çağıldayan ey zaman!
Sendeki o münevver iclâli fark etmedim
Ufkunda kaybolurken uğradığın her liman
Ardında bıraktığın hilâli fark etmedim

Bu keşmekeş dünyaya göz açtığımdan beri
Kulağımın avlusu sanki panayır yeri
Sana meydan okurken gençlik denen serseri
Mûzip gülüşlerinde zülâli fark etmedim

Aklımın odaları metruk binalar gibi
Duvarları çatladı, eski kurnalar gibi
Kuru toprağa dönmüş öksüz analar gibi
Hiçliğinde boğulan melâli fark etmedim

Tutmaya çalıştıkça akrep ve yelkovanı
Bak üstüme çöküyor caddelerin tavanı
Âh! Ömrümü budayan kâinat bahçıvanı
Kurşûni gözlerinde celâli fark etmedim

Sen, sonsuz bir vadinin dağlarına yürürken
Sen, hırsına yenilmiş çağları götürürken
Sen, soğuk vedaların resmini öngörürken
Ben, ölümde çırpınan tellâli fark etmedim