Yolcu Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Yolcu, rüyalarla dolu çantalarını sırtına asar,
Yolcu bilinmeze doğru ilk adımlarını atar.
Yollar ona her gün yeni renkli öyküler anlatır,
Ufkun ötesindeki maceralar seni çağırır.

Gözlerinde umut, yüreğinde serüven,
Yolcu, hayatın labirentinde kaybolurken.
Topraklar değişir, diller farklılık taşır,
Yolcu, her adımda kendini yeniden keşfeder.

Rüzgarla dalgalanan saçları, yıldızlarla konuşur,
Yolculuk ruhunu özgürlüğe taşır, dertlerini siler.
Yabancı sokaklar, tanıdık yüzler bulur geceleri,
Yolcu, anılarla süsler valizini, geçmişini yüreğine.

Gözlerindeki parıltı, yolların özlemiyle yanar,
Yolcu, güneşi seyrederken deniz kıyısında.
Yağmurlu şehirlerde, çöllerin sıcağında,
Yolcu, hayatın her tınısını içine çeker, yaşar.

Yolun sonu belki bilinmez ama önemli olan anı,
Yolcu, kendi öyküsünü yolların üzerine dokur.
Belki yorgun düşer, belki de umutsuzluğa kapılır,
Ama yolcu, asla vazgeçmez, çünkü yolculuk ruhudur.

Yolculuk bitse de, yollar son bulsa da,
Yolcu, anılarıyla yolculuğuna devam eder.
Bir gün hatırlayacak, gülümseyecek dünü,
Yolcu, hayatın en güzel anılarını yanına alırken.