Yolcu Şiiri - Murat Karaosmanoğlu

Yolcu,
Büyük fırtına, emsalsiz büküm, siklon.
Zaman doğdu ve çığlık attı, karanlığı deldi ışık.
Ol dediğinde emsal’siz güzellik.
Oldu sonsuz âlemler, gebe sonsuz âlemlerle.
Şaşarım, tesadüfe zikredene.
Yüreğinle işit, her şey Şah’ı anmakta.

Yolcu,
Sana kir lazım, bilmiyor musun?
Çeliğin öyküsünü duydun mu?
Topraktan çıktıda, har ateşten geçti.
Su ile ıslandı da, arındı.
Gezdiğin bu âlem de, senin harındır.
Sakın ha harında, başkasının lekesine bakma, arın.

Yolcu,
Süslü matador ve boğa.
Güç ve zeka, mat boynuz, ışıldayan kılıç,
Boğadan önce havayı kesti.
Ara önemsiz hayatta, akıl sonuçta.
Ey boğa kaderin kan kırmızı,
Gözlerin hala, kırmızı şalda.

Yolcu,
Yollar yapıldı, göresin diye, bulasın diye.
Sor çekinme kendine,
Vicdanını örttüğün gülümseme,
At örtüleri, gözlerine bak, korku, ümit arası.
O derinlikte bir tavşan gibi atmalı yüreğin.
Şah’ı aslan, tam karşında.

Yolcu,
Melek, oku demişti, can Muhammede.
O halde, okumadığın ne varsa,
İstiflenmiş kayıbın, bilmem hangi inde.
Aldatıcılar, seni bilim ile vurmaya kalkarlar.
Rabbin kanunlarıyla, Rabbi yok sayarlar.
Aldatıcı aldandı, sen aldanma!

Yolcu,
Şu murad’ da sen gibi yolda.
M harfi bilerek küçük, altında kırmızıçizgi.
Adımlar nefes olmuş, yeni tanışlarda.
Bilmek mi? uğramaz otağına.
Ümitle bekler, açılmış bir kucak,
Gül kokulu, yeni vatanlarda, yeni diyarlarda.