Yolcu Şiiri - Semih Samet Yücel

Gece üstümü örten karanlık,bir sis,bir bulut
Zaman geçtikçe dinmiyor ne hüzün ne de hasret için bir umut
Koş yanına tut ellerini haykır sevdiğini diyor içimden umut
Ne sen verdin sözlerinle o gün ne gözlerinin yakışıydı umut

Bir selası okununca bir unutulunca ölür kişioğlu
Hayat yoldaşı giderse,yaşar sayar mı kendini bu yolcu
Vakit geçer acıların üstünden barındırarak her acıyı içinde
Yaşadığım yer kalbin olsun nefesim kalır gönlünün içinde

Hasretimiz yürüğimiz de kor,seslensen tutuşacak hemen
Vuslat ufukta görmez misin,nasılda istekle bekleyen
Perdeleri açmışsın belli ki sensin güneşi isteyen
Yolların sonunda tutuver ellerimi benim o bekleyen

Hata hata üstüne artık teneşir paklar,giderken
Bu dünyadan geçtim,helalim ol sıratı geçerken
Affı çok görme bu kula,Tanrı bile bağışlarken
Helal et hakkını henüz tende can varken