Yolcu Şiiri - Abdullah Köleş

Cezp olma cihanın cilvelenen cemaline;
Bu vatandan hancı yolcu, han yolcu.
Güvenme gül deren o bahçıvanın haline;
Bu gülistandan gül yolcu, bahçıvan yolcu.

Aldanma gençliğinin suretine;
Bu tenden beden yolcu,can yolcu.
Kapılma baharın büyüsüne, kudretine;
Ufukta aralık; mart yolcu, nisan yolcu…

Zannetme ki demir attım bu akıntılı denizde;
Gemi mahkum, tayfalar çaresiz, kaptan yolcu.
Donanmalar mağlup bu girdaptaki kudrete;
Amiral mahkum, saltanat çaresiz, sultan yolcu.

Öyle bir devir ile döner ki bu devran,
Görülmemiş arkada kalan yolcu.
Öyle bir dehlizdir ki bu tünel,
Mekan mahkum, zaman çaresiz, insan yolcu.

Kurtulmak mümkün mü bu daire-i kanundan,
Zemin mahkum, insan çaresiz, asuman yolcu.
Alemde ne varsa gider bu minvalde,
Kainatı yüklenen kervan yolcu.

Şu mezar taşı ne söyler? Hele bir kulak ver!
Yol uzun, azık gerek, hazırlan yolcu.
Cemal ya da Celal’e çıkar bu yollar,
Bu dar-ı imtihanda insan yolcu.

Nimetlerin sahibine dönüştür bu yolculuk,
Kurtuluş; bu kervanın Sultan’ına kulluk.
O baki başka her şey fani,
O’dur Hakim-i Ezeli, gayri malayani.

İnna lillahi ve inna ileyhi raciun,
Bu kervanın sırrı işbu işleyen kanun.
Elhamdulillah hakikat budur bulduk,
Ebedi bir hayat var, buhranlardan kurtulduk.