Yolcu Şiiri - İmdat Demir

akrebin yaraladığı ellerimle açıldım
tenha koylarından uzak denizlerin
yüküm gece yalnızlığı
yürü git dedim kendi karanlığına
gündüzleyin açmayan ufuklar yüklen
ki yüreğin gam tutsun

bir yahuda kadar krizantem
bir melisa kadar isa
haleluya

müezzinin şehre doğru akan sesinden
umuda yağmayan bir yağmur kadar uzaksın
belki bir gün
bir yaprağın
sararan yarinde
sessizliğin kıyamete
açılır
ve döner gelirsin

“kimde varsa ona daha çok verilecek
kimde yoksa
kendisinde
var
sandığı
bile elinden
alınacaktır”