Dur yolcu!
Nerden gelip
Nere gidersin
Öyle acele acele,
Yılın dört mevsiminde
Sıcak, soğuk,
Çamur demeden,
Yorulmadan koşturursun,
Canının kıymetini bilmeden.
Kendini bu kadar,
Hırpalama, yorma,
Harap etme
Boşu boşuna,
Ey! Yolcu.
Ben de senin gibi,
Bir zamanlar,
Çalıştım, didindim.
Rahat etsinler diye,
Çok koşturmuştum,
Arkalarından.
Ama nafileymiş hepsi.
Bak bana,
Ne hallerdeyim.
Erimez dediğim
Etim eridi,
Bükülmez dediğim
Bileğim büküldü.
Nelere dayanmadı ki
Şu dizlerim.
Şimdi derman yok artık.
Ey! Yolcu.
O, arkalarından
Koşturduklarım,
Gözüm gibi koruduklarım,
Şimdi nerelerde?
Nerelerde bilir misin?
Hiç biri ortada yok.
İlk zamanlar,
Ağladılar, sızladılar.
Ne feryatlar etmediler ki
O, kanlı gözlerden
Akan yaşlarla.
Eskiden gelip giderlerdi,
Bayramdan bayrama da olsa,
Okşarlardı mezar taşımı.
Ya şimdi…
Bayramlarda dahi
Ne gelen var, ne giden.
Unutulmak ne zormuş,
Ey! Yolcu.
Yalnızlığa alıştım
Desem de yalan olur.
Tek tesellim,
Yalnızlığımı unutturan,
Arada bir,
Başucumdaki taşa konup,
Garip garip öten,
Sadece ve sadece,
Bir iki baykuş,
Yahut da üç beş kuş.
Kayıt Tarihi : 14.1.2008 22:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yüreğin daim olsun sevgili toprağım..
Başarı dileklerimle..
TÜM YORUMLAR (15)