Yola ve yolcuya Şiiri - Seyfi Karaca

Kendi goncalarında baharlanmış bir gurbet çiçegiymiş
Eline su dökmedik dağ pınarlarının susuz kaldığı sebebe
Yorgun bir makaraya sara sarıla
Bagladığı karalara çerçisinden talihsiz
Kuru üzümler gibiymiş asmasız bağlarda seren serpe
Iğde dalı, buludu,
Girdiği can evine heybesi sızılı hasretlikler azığıyla, nidesin..!
Nidesin, rengi leylaktandı ömrü de dikenli gül...
Kişnemesi tutunca keklik kokusuna şafak ağartılarından evvel uyanan
kaşla göz arası kutup yıldızlarının uğrunda söndü gitti
Kar gelinlikliydi ve buruk
İlden ile kaçak nehirler misaliydi hüzün, nidesin..!
Yazbozdan kurduğu çadırlara sökülerek
Dünyanın tüm hudut boylarını hiç yoktan
Geçte,
Geçitsizlerde,
Hele de göçte…..
Yurtsuz yuvasız kapkara giysiler içinde urbalanıp
Yilpik yavana kuşandığı efkarlığının
Biryaşına daha ersin diye midir? kimbilir hazin
Yanık çalgılarda, yasta
ve püsünde…..

Seyfi Karaca.....Temmuz / 09