Yola Düşen Bir Dem Şiiri - Kemter Abdal

Bir dem düştüm yol kıyısın, kimse bilmez aslını,
Gönül açtı kapısın, gösterdi kendi pasını.
Tapduk’un ocak yeri, yakar canın yasını;
Dedi: “Kendini ararsan, sende gizli ses durağı.”

Gaybî’den bir niyaz geldi, “Gel hele, yolun içrek.”
Bir adım attım dosta, dağ eridi bir çiğçek.
Kaygusuz der: “Kapı kapı değil, gönül gözü gerçek.”
Ben yürüdüm sanurdum, meğer yürüyen ben değilim.

Ateş göründü bir anda, yakmaz oldu tenimi;
Dedi: “Ben seni yakmam, sen taşırsın derdimi.”
Derviş oldum şol demde, bildim gönlün serdini:
Yol dedi ki: “Eren isen, yok ederim ben seni.”

Bir gece düştüm uykuya, uykum da düş olmadı;
Rüyada gördüğüm sır, gölgeden hoş olmadı.
Sordum: “Bu kimdir ey dost?” dedi ki: “Sen olmadı.”
Ben kim idim, kim oldum — Hak bilir, kul bilmedi.

Hü dedim, demdir yol açan,
Can dedim, cânânı soran.
Kemter oldum, yola duran —
Giz kapıda değil, kapı sensin eren.