Yol yorgunu Şiiri - Nedim Uçar

Yol yorgunu, bağrı yanık dünyada,
Herkesin bir meskeni var, yurdu var.
Başı duman, gözü yaşlı dağların,
Eteğinde kuzusu var, kurdu var.

Sırlarımı yol üstüne sermedim,
Çile çektim sefasını sürmedim,
Bu âlemde mutlu olan görmedim,
Her insanın ayrı ayrı, derdi var.

Var günümde bahar gibi donandım,
Zor anımda dara düşüp sınandım,
Nicesini dost bilerek inandım,
Arasında namerdi var, merdi var.

Geceleri, gündüz ile avuttum,
Gün batımı dolunayı uyuttum,
Kirpiğimde gözyaşımı kuruttum,
Yaşantının toplumu var, ferdi var.

Boz yamaçlar al şafakta ağarır,
Şeyda bülbül gül dalında bağırır,
Deli gönül sevdiğini çağırır,
Hesabında ikisi var, dördü var.

Nedimi'yim semalarda gezerim,
Ak köpüklü deryalarda yüzerim,
Hasretliği yüreğimde sezerim,
Bu hayatın ön yüzü var, ardı var.