Yol Yorgunu Şiiri - Hüseyin Savaş

Ben daha önce hiç yola çıkmadım Leyla
Çünkü yol yorgunuyum.
Hiç yol kenarında yürümedim.
Hiç yol tarifi sormadım.
Bir bavulum olmadı.
Yol hikâyesi bile duymadım.
Ama yol yorgunuyum.
Ufacıktım.
Bakması yasak bir pencereden dünyayı seyre daldım.
Ve bu yorgunluk bahşedildi bana.
Doktorlar çok yaşamaz demişler.
Hiç yaşamadım.
Yaşamadığım her acının sancısı,
Çıkmadığım yolların yorgunluğu buldu beni.
Alamam elime bir kitap.
Hiç sırası değil bir şiirin.
Sana da körkütük aşığım ama inan hiç mecalim yok Leyla
Yol yorgunuyum.
Sadece biraz uyumalıyım.
Ama ya uyanamazsam bir bahar ayına?
Ya bir daha hiç yağmazsa yağmur?
Ya adım kâbuslarla anılırsa?
Oysa ben yola çıkmalıyım.
Sokak köpeklerine meramımı anlatmalıyım.
Yaralı serçeleri sığınaklara taşımalıyım.
Öldürülen çocukların bahsini açmalıyım.
Yeryüzünü insanlara karşı uyarmalıyım.
Annelerin dualarını mendile sarıp, sahibine ulaştırmalıyım.
İsyan etmeliyim.
Sana kavuşmalıyım.
Ben yola çıkmalıyım.

Sonra ölmeliyim.
Gecelerden bir gece,
Herkesin uyuduğu bir saatte,
Tüm delilleri ve tanıklar yok edip,
Yorgun bedenimi denize atıp,
Sessizce ölmeliyim.
Yanımda sadece ata yadigârı,
Yirmi sekizlik kalbim olmalı.
Çünkü bu kalpte, yenilmiş, kaybetmiş insanlar barınırlar.
Yol parasını denkleştiremediği için ayazda kalmış kuşlar,
Henüz vurulmuş atlar burada yaşar.
Kaydıraklar, salıncaklar kurduğum bu kalpte,
Ortadoğu’nun, Afrika’nın yetim çocukları var.
Delikanlıyı bozar ama
Bu kalpte koparılmak üzere olan çiçekler var Leyla.
Ve sen varsın.
Şiirlerin en güzel dizelerinde dolaşan
Yazım yanlışı kurbanı kelimelerde uyuyakalan,
Genç kızları hasete, estetiğe sürükleyen,
Civan delikanlılarla beni papaz eden,
Bir garip kızı, Samatyalı Leyla.

Sana körkütük aşığım ama inan hiç mecalim yok Leyla.
Bu yol yorgunluğu mu beni yalnızlığa iten,
Hep mi yalnızdım yoksa?
Artık soru sormamalıyım.
Bir cevabım da olmamalı.
Korkmamalıyım.
Hiç korkmamalıyım
Ama çekinmeliyim bir kırlangıçla münakaşa etmeye.
Üşümemeliyim.
Hiç üşümemeliyim
Ama tir tir titremişliğim mutlaka olmalı,
Arka sokaklarda bir bombanın bir beşiğe uzanması karşısında.

Yol yorgunuyum.
Sessizliğim de hep bu yüzden
Adliye koridorlarında sesimin yankılanmasına bakma.
Onlar mübaşirlerin abartması.
Zenginlerin mahkemelerinde hiç yargılanmadım.
Göğsümü gere gere siperlerde yürüdüğüm yalan.
Zalimler ordusuna dörtnala koşmadım.
Geceyi sevmezsin diye,
Her gece koynundan ayrılıp, karanlıklarla boğuştuğum
Her sabah yeniden güneşi gökyüzüne koyduğum yalan.
Yağmurları seversin diye,
Bulutlarla pazarlık yapmadım.
Mesnetsiz iddialar bunlar inanma.
Dedikoducu kadınlar Leyla
Seninle aramı yapmak uğruna yalan söylüyorlar
Oysa ben çaresiz bir insanım.
Üstelik yol yorgunuyum.
Alamam elime bir kitap.
Hiç sırası değil bir şiirin.
Sana da körkütük aşığım ama inan hiç mecalim yok Leyla
Sadece uyumalıyım.
Dedim ya, yol yorgunuyum ben.
Ufacıktım.
Bakması yasak bir pencereden dünyayı seyre daldım.
Ve bu yorgunluk bahşedildi bana.
Doktorlar çok yaşamaz demişler.
Hiç yaşamadım…