Yol ve Gözlerin Şiiri - Tolga Baş

Martılar kandırdı yine ruhumu
Zihnim ağ attı kelime denizine
Çok sağanaklı sessizlikte
Yeşil yapraklardan süzülen damlalar gibiyim
Kök gölgelerine iç geçiren toprak gibiyim
Gökkuşağına çapkın susayan dağ misali
Gözlerin diyorum

Yorgun bir dervişin terk ettiği umut biraz
Baharın en son bakışı
Yeniden buluşmasızlık kadar hüzünlü
İşte o kadar solgun bir yaz sancısı
Alabildiğine yankı
Alabildiğine dağınık, anlamlı
Gözlerin diyorum
Gözlerin

.../...

Şimdi sen
Bir yol türküsünde geçiyorsun
Bağrı yanık mahkûmların cezaevi günlerinde
Çentik içen zamanın sabır yükü gibisin hayatlara
Hiç bitmiyorsun

Aç olsaydık da sevdalı olsaydık diyor
İki büklüm kıvrılmış dağ gibi adamlar
Aç olsaydık da tok olsaydık yanmaya diyor

Uykular çile treni, kapkara
Ağır yük vagonu gibi boşlukta göz kapakları
Karanlıkta ağlıyor çocuk gibi
Dağ gibi adamlar
Kömür karası parlaklığında / duyuyor musun?
Hiç bitmiyorsun

Umuttan da bir hatıraya dönüşüyor insan
Üstüne kürek kürek gece yığılıyor acımasızca
Ki gün doğumlarında
İçinde ekmek kırıntısı kadar kalmışsa umut
Daldaki serçeye bile aşık oluyor insan
İnsanca
Acımıyor canı daha fazla
Bir serum tedavisi misali
Bekle ey sevda diyor yürek karası durmadan
Bekle ey kutsal biçare nefes diyor
İlahi bir ses ruhuna
Duyuyor musun / hiç bitmiyorsun

Yürümek adına
Koşmak adına
Yaşamak adına
Aşk adına
Umut adına, şehir ışıkları misali
Şair şiirlerinde yanıp sönen ahenk misali
Hiç bitmiyorsun / duyuyor musun?

Gözlerin diyorum
Gözlerin, kapkara…