Yol ve gölge Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Dünya bir yol, biz göçebe ruhlar,
Gölgelere tutunup yürürüz yalnız.
Saklı bir el çizer kaderi usulca,
Biz ise sanırız yolları biz seçeriz.

Göz görmez, gönül hissetmez bazen,
Hakikat perdesi ağırdır açılmaz.
Zulüm çökse de bir memleketin üstüne,
Adalet yine de göğe yazılır silinmez.

Bir anlık sessizlik, bir nefes kadar kısa,
Ömür bir kıvılcım, ahir de bir sır.
Ne vakit düşsek kendi karanlığımıza,
Gözleri açar belki bir son pişmanlık.

Ey yolcu, ey gafil!
Yolda mısın, yoksa yol seni mi taşır?
Kefil olan O’dur,
Ama sözümüz var mı O’na tutacak?

**İnsan bıçağı kendi kalbine saplar,**
Sonra göğe bakar merhamet diler.
Zamanı geldiğinde gölgeler çekilir,
Hakikat, ölümsüz bir yankı gibi yükselir.

ahmet nejat