Yol ve Gece Şiiri - Eymen Erdem Akça

Sancılı bir akşam, yağmur ve rüzgar
Bulutlar koşuyor gibi semada
Boşaldı aniden o koskoca gar
Yolcular ayrılık tadı duymada

Ne yaman bir gün gene sefer var
Nereye gidiyor bu yolsuz katar?
Kapılar kapanır..garip ihtiyar
Gözyaşı incisi sayıp durmada

Rengi solmuş günün kan revan yüzü
Bitirir bin hüzün gamlı gündüzü
Babası avutur minik öksüzü
Çocuk, ana dolu hülya kurmada

Gecenin siyahı boyar her yeri
Unutur uykuyla herkes seferi
Ne mahirmiş şu uyku dedikleri
Hüzün kuşlarını,dost! , uçurmada

Bir yelkenli gibi sessiz ve sakin
Yol alırken tren işler saatin
Seher sessizliği vakti davetin
Ezanlar sema kapısı çalmada

Ölüm sükuneti kaplanmış tren
Gaflet yolculara rahatlık veren
Uyandı korkuyla çalınca siren
Herkes birbirine halin sormada

Bir dudak oynuyor dualı gibi
Titremiş yüreği sevdalı gibi
Bir aşık yariyle sevdalı gibi
Hayatın hesabı ruhu yormada

Devrildi umutlar aciz trenle
Gömüldü bir nesil bayrak,törenle
Ağladı analar kabre girenle
Ruhları ötenin fikri sarmada

Bir katar misali bu garip hayat
Her vagon bir asır eder seyahat
Kesilir biletler binince heyhat
Her menzilde bir Yar'e varmada

Rüya görüyoruz fark et de uyan
Solmakta ruhuna çalınan boyan
Gel! Tek sen ol bu sesi duyan
Marifet,bil! , bu rüyayı yormada