Yol Geçen Hanı Değil Yüreğim..!

.!

Yok!
Yolgeçen hanı değil yüreğim
Öyle “Yorgunum Hancı” deyip gelmeyeceksin
Kırk odalı sırça saraydır gönül dediğin
Destur isteyeceksin önce her bir kapıdan
Bir karınca adımına destur alırsan, şükredeceksin

Han Duvarları’na bakacaksın Faruk Nafiz’in (Çamlıbel)

“Bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş
Kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş.
Çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor,
Kimi haydut, kimi kurt masalı anlatıyor”

Demiş ya üstat hani o, şiirinde;
Sende, kimler konup, göçmüş bu fani handan!
Bunu iyi belleyip, çulunu öyle sereceksin..

Yok!
Mevlana kapısı değil yüreğim
Öyle “Ne olursam olayım, geleyim” demeyeceksin
Göz, göz petektir yürek dediğin
Tevekkül ile uçacaksın önce umman içinde
Bir göz’e bal olursan ancak, aşk ile döneceksin

“Hamdım, piştim, yandım” demiş Mevlana
Hamlığın özrü, içindedir bizzat-i
Amma, pişiyor ken aşına damla su değdirmeyeceksin
Yanmak; sözün, özüdür billahi!
Kıvama gelirsen ancak “İnsanım” diyeceksin

Yok!
Taptuk Emre Dergâhı değil yüreğim
Öyle “Himmet” dileyerek girmeyeceksin
Kırk yanmalı candır, bir/de gördüğün
Merhem çalacaksın önce her bir yaraya
Bir katreye kabuk olsan da bekleyeceksin

Sınamış ise Taptuk, Yunus’u bile
“Odunum eğri değil” demek nafile
Maksat, kapı eşiğinde dal iken, dönmekse güle
Yanıyorken her zerren yaradan ile
Kendi küllerinden yeniden doğmayı bileceksin

Geleceksin bu kapıya her seferinde
Yolunun ışığı parlayacak alın terinde
İster geçmişte yaşa, ister bu günde
“Nimre Dede” gibi günün birinde
“Özde ben bir İNSAN olmaya geldim” demeyi bileceksin

Yok!
Veysel Sazı değil bu dinlediğin
Öyle “ Kurt kalayım, Koyun ile gezeyim” demeyeceksin
Sende, bende, onda gizli her bir gördüğün
Aşk ile yürüyeceksin önce gönül gözünle
Ak Güvercin kanadında bir gün belki de
O sırra erenler le yol gideceksin

Doğruyu izinden bil, gözünden tanı
Yoktur bunun kadını, ya da adamı
Edep ile yol alanın canı ol, yahut cananı
Amma, illa da Veysel’i sözünden BİLECEKSİN..!

Meral Adak

DALGIN DALGIN SEYREYLEDİM ALEMİ

Dalgın dalgın seyreyledim alemi
Renkler ne çiçekler ne koku ne
Bir arama yaptım kendi kafamı
Görünen ne gösteren ne görgü ne

Çeşitli irenkler türlü görüşler
Hayal midir rüya mıdır bu işler
Tatlı muhabbetler güzel sevişler
Güzellik ne sevda nedir sevgi ne

Göz ile görülmez duyulan sesler
Nerden uyanıyor bizdeki hisler
Şekilsiz gölgesiz canlar nefesler
Duyulan ne duyuran ne duygu ne

Kimse bilmez dünya nasıl kurulmuş
Her cisime birer zerre verilmiş
Cümle varlık bir kuvvetten var olmuş
Gelen ne giden ne yol ne yolcu ne

Herkese gizlidir bu sırr-ı hikmet
Her nesnede vardır bir türlü ibret
Veysel’i söyletir bir büyük kuvvet
Söyleyen ne söyleten ne Tanrı ne?
Aşık Veysel Şatıroğlu.