Yol Geçen Canı I Şiiri - Şerif Fatih Akk ...

Güneşimi ellerimle gömdüm toprağa
Sönmüş lambaların aydınlığındayım
Bu benim ilk yetim kalışımdır
Çirkinliğe bürünmüş karanlığın kucağında
Ağlıyorum, cami avlusuna terk edilmiş bir bebek gibi
Üstelik ellerim karanlık.

Duvarlar, ölümün bir hüznüyle bakıyor
İçimde bir başına geziniyor yalnızlık
Hıçkırarak çiseleyen eylül yağmuru
Sessizliğin uykusunu kaçırıyor
Bir yerde bir anne ağlıyor içten içe

Kaç zamandır bakamıyorum gökyüzüne
Çünkü karanlıklar dikenli, yıldızlar felçli
Çaresizlik eşkıya gibi tutmuşken penceremi
Menekşelerim soluyor
Menekşelerim soluyor ve ben bakamıyorum gökyüzüne

Geceler, ölümü bekleyen yaşlılar gibi
Kuşkulu ve huysuz varıyor sabahlara.
Çünkü güneşimi toprağa gömdüm
İşte bu yüzden bir ağaç gibidir içimde zaman
Zaman bir ağaç gibi büyüyen ama yürümeyen
İşte bu yüzdendir içimde duruyor ölümün
Ve bu benim ilk yetim kalışımdır