Yol-culuk Şiiri - Ebubekir Altunok

en nihayet geldi başıma sıkça gelen aklıma
yerinden çıkan yüreğimde ağzıma
yakaladı beni omuzlarımdan bir zümrüdü anka
hayalle gerçek arasında
kaldırdı savurdu fırlattı bir diyara
bilmediğim görmediğim ama yabancı hissetmediğim
daha önce tanışmışım gibi gelen
şimdilerde bir soğuklukla içimi titreten
eli yüzü düzgün hali sözü eğri
sırlarını çözmenin olduğu pek zahmetli
şekilleri itibariyle tam bir insan
hareketleriyle az biraz hayvanı andıran
garip mahlukların arasına…

hava kasvetli mi kasvetli
ruhum kasvetli mi kasvetli
kapattım gözümü gönlümü
Rabbim dedim Rabbim
insanlar nasıl bu kadar alçaldılar

açtım ki gözümü gönlümü ne acayip iş
bir mahşeri kalabalık ki pek müthiş
oradakini gördümdü sanki şuradaki de kimdi
derken içlerinden garipçe yaklaştı biri
ne nefer ne komutan sanki bir keşiş
sol elime okla yay verdi sağıma ilginç bir kılınç
durma dedi durma, bugün o gün korkulardan kaçış
her zamanki gibi sormadım o çekilirken geri
ne korkusu ne günü ne cengi

Allah Allah dedi birden bir kısmı
koşuverdiler karşıdakilere, kimdi karşıdakiler
düşman olmalı idiler, karşıdakiler
dayanamadım bende Allah dedim
savurdum elimdeki kılınçı
karşımdaki Allah dedi kaldırdı kalkanını
Sonra o tekrar Allah dedi savurdu topuzunu
Ben Allah dedim suratım oluverdi kıpkırmızı…

Rabbim dedim Rabbim, bu ne acayip iş
hikmetini anlamak değil ki kolay iş

hengameden kaçtım yapıştım yakasına keşişin
siz kimsiniz burası neresi bu olanlar neyin nesi
burası dedi hiç şüphe yok ki yansımalar vadisi
olanları sorma dedi bilemem ki hikmeti
kimler miyiz çıkaramadım mı hala bizi…