YOL-CU Şiiri - Yakup İncegül

Uçsuz bucaksız yalnızlıklarımla
şehri terkediyor güneş
sahte mutluluklara koşuyor çocuklar
ateşler yakıyor bedenleri
devriliyor kelimeler ruhuma

Biliyorum cennete dönmeyecek baharım
bitecek elbet beklediğim çiçekler

Susmaklığım uyuyor
hayatın şerhidir kelimelerim
okyanus uçlarından çıkardığım kelimeler
tufanımın sesine katılıyor

Şiir zulüm değil
yaşamın arkasına yazılan

Granit düşlere dalmışım deniz kıyısında
kuşluk vakti kutsuyorum tüm yıldızları
nisan yağmurlarından kalma düşlerim

Kırlangıç yuvalarına tutunmuş yeryüzü
Simurg’un külleri uçuşuyor ölüm çığlığıyla

Karanlığa gömdüm nehirlerimi
yordam bilmeyen şiirler düştü yangıllarıma
yaşamak tükenmekti
insanlar ölümde hala...

/bin yıllık zaman da boğuluyor fırtınalarımda/